The story begins...

Kia Ora allemaal,

De vlucht naar Nieuw Zeeland zit erop, ik ben goed aangekomen en bijzonder warm ontvangen. Tijd dus voor een update. 

Zoals eerder gezegd was ik nog wel een beetje benauwd voor de overstap in Londen, waar ik (volgens de ticketverkoopster) mijn bagage zou moeten uitchecken en opnieuw in moest checken. Echter, op mijn bagage-tag stond de hele rit beschreven, tot aan Wellington. In Londen aangekomen stond ik voor de paspoortcontrole en begon behoorlijk te twijfelen. Heb toch maar aan een van de medewerkers daar gevraagd of mijn bagage uitchecken wel zo'n goed plan was, waarna werd meegedeeld dat ik gewoon de bordjes naar de andere terminal moest volgen. Net op tijd dus. Bij de juiste terminal aangekomen liep ik tegen de balie van Air New Zealand aan, en daar werd het bovenstaande bevestigd, met de toevoeging dat ik in Auckland wel mijn bagage eerst uit moest checken en opnieuw in moest checken, voordat ik verder kon. 

De vlucht van Londen naar HongKong en daarna door naar Auckland ging verder prima. Het is een lange zit, maar met een keuze uit 77 films is je tijd makkelijk gevuld. In HongKong viel me op dat de vloeren bijzonder schoon waren. Later bleek waarom. Meerdere schoonmaaksters stonden de vloer te boenen alsof ze curling aan het spelen waren... 

Het klopt dat je in Auckland eerst je bagage uit moet checken, maar veel keus heb je ook niet. Iedereen die uit een vliegtuig stapt, wordt via de douane en bagage-check geleid. Daarna kun je pas verder met je reis. Op weg naar Wellington kwam ik naast een man van een jaar of 60 te zitten, die een gesprekje met me aanknoopte. Na was gekeuvel over het een en ander, gaf hij me een briefje met daarop zijn contactgegevens (hij woont in de buurt van Nelson, op het zuidereiland), en bood me een verblijfplaats en een maaltijd aan, mocht ik het leuk vinden om een keer die kant op te gaan. Zijn vrouw zat achter ons en had het een en ander gevolgd en was zo mogelijk nog enthousiaster om mij bij hun thuis te ontvangen.

In Auckland aangekomen stond Bas (mijn stage-begeleider) mij op te wachten. Hij nam me mee voor een kop koffie naar een cafetje met een prachtig uitzicht op de baai van Wellington. Daarna door naar mijn huidige adres, waar ik met de vorige bewoonster van mijn kamer had afgesproken. De huisbazen, Dianne en Emile, waren er ook, dus ik kon meteen het huurcontract tekenen en "verhuizen". Het bed had de vorige bewoonster voor mij laten staan, evenals het nachtkastje en de klerenkast. Dianne bood aan mij mee te nemen naar Briscols, een goedkoop warenhuis, voor beddengoed en bestek, borden en dergelijke. Daarna door naar de supermarkt en vervolgens werd ik weer netjes op mijn nieuwe thuisadres afgezet, met de nieuwste aanwinsten en met een klein kacheltje op wieltjes. In Nieuw Zeeland kennen ze namelijk geen CV. In de zomer is dat niet zo'n probleem, maar met de huidige nachtelijke temperaturen (4 graden Celcius) bevries je bijna wanneer je je bed uit moet. 

Slim als ik had gedacht te zijn, had ik een wereldstekker in mijn koffer gestopt. Het idee was in principe juist, ik was alleen vergeten te controleren of de stekker van mijn laptop wel in de wereldstekker zelf zou passen. Niet dus. Balen als een stekker (haha), maar gelukkig kon ik met mijn Ipod de eerste berichten naar huis sturen. 

Op zaterdag maakte ik kennis met mijn huisgenoten. John, die een hangover had en in eerste instantie tot weinig beweging te motiveren was, vond dat ik een tour door Wellington moest hebben en werd spontaan actief. Wellington is een bruisende stad, met een enigszins compact centrum. Een beetje te vergelijken met Utrecht of Groningen. Echter, Wellington vereist wat meer kuitspieren. Van Wellington centrum tot mijn huis is het zo'n flinke 700 meter klimmen. Gelukkig hebben ze de cable car, een soort trammetje, die van het centrum van Wellington mensen vervoert naar de universiteit. Mijn huis daar niet zo ver van af en daar maak ik dankbaar gebruik van.  In de stad heb ik nog een nieuwe wereldstekker weten te bemachtigen, waar ik mijn laptop-stekker na veel wrikken uiteindelijk in wist te krijgen. 

Zondag nam Steffi, een ander huisgenootje, mij mee naar de veggie-market, waar je fruit en groente veel goedkoper kunt kopen dan in de supermarkt. Voedsel is hier namelijk schreeuwend duur en daarnaast is zo'n markt bovendien een aanrader om een keer overheen te lopen, want het heeft zeker z'n charme. Alles gaat uit goed vertrouwen, er staan wel een paar bewakers, maar iedereen loopt tussen de kratten met groente en fruit en mag pakken wat hij of zij graag hebben wil. 

Zondagmiddag kwam Bas mij ophalen voor een etentje. Daar heb ik ook zijn partner en hun zoontje ontmoet. Gedurende de avond gaf Bas me al enige aanwijzingen dat het systeem dat ze hanteren in Nieuw Zeeland weinig overeenkomt met hoe in Nederland de hulpverlening georganiseerd is. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, wat me enigszins voorbereide op de eerste stagedagen. 

Maandagochtend werd ik rond een uur of 9 verwacht op het kantoor van Tautoko. Mijn trein zou aankomen om 9.11, wat volgens Bas een prima tijd was om dan mijn dag te beginnen. Een half uur eerder zou waarschijnlijk toch nog niemand aanwezig zijn. Hoewel dat oprecht mijn intentie was en ik ruim op tijd vertrok van huis, werd ik behoorlijk in de steek gelaten door mijn orientatievermogen. Om bij het station te komen moest ik richting centrum lopen, wat beneden aan de heuvels ligt, aan de baai. Dus, richting water lopen leek me wel een goed plan. Echter, op de cruciale splitsingen aangekomen was ik ervan overtuigd links te moeten gaan, terwijl het water rechts van mij lag. Kortom, intuitief zou ik het in elk geval niet redden. Met de nodige omwegen was ik uiteindelijk bij het station aanbeland, waar op dat moment de trein die ik hebben moest voor mijn neus weg reed...

Toen ik een half uur later dan gepland aankwam (lekkere eerste indruk), zat iedereen in de vergaderruimte om de komende week te bespreken. Het geval is, dat de organisatie waar ik mijn stage loop, weliswaar geld krijgt van de overheid, maar niet als overheids-uitvoerders te boek staan. Dat houdt in Nieuw Zeeland in, dat wanneer iemand anders beweert met hetzelfde geld een betere prestatie neer te kunnen zetten, je contract op het spel staat. Dit zijn jaarlijkse contracten, die dus wel of niet verlengt kunnen worden afhankelijk van het feit of er iemand anders is die ook in aanmerking wil komen voor hetzelfde contract. Mocht dat het geval zijn, wat dan nog maar moet blijken, dan zitten de huidige gecontracteerden zonder baan. Alle medewerkers van Tautoko waren dus tijdens de maandagochtend bijeenkomst gefocust op de presentatie die ze de volgende dag moesten geven voor de leden van de commissie die gaat beoordelen of hun contract verlengd gaat worden of niet. Dinsdags stond deze presentatie gepland en hoewel de motivatie erachter niet heel leuk is, kreeg ik veel informatie over de organisatie en de werkwijze van Tautoko. Wat inderdaad het verhaal van Bas bevestigde. In Nieuw Zeeland is zorg en hulpverlening heel anders georganiseerd dan in NL, waarbij Tautoko ook nog eens een uitzondering is binnen het systeem hier. Tautoko werkt met een "flat-structure", waarbij er wel een formele baas is, maar geen echte hierarchie. Iedereen is gelijk en heeft gelijke verantwoordelijkheden. En alhoewel elke werknemer met zijn eigen ervaring en opleiding zijn werk doet en een eigen invulling heeft, is iedereen gedrags-specialist en gebruikt niemand zijn of haar titel. Even wennen dus, want in NL zou dit onmogelijk zijn. Daarom ook wel heel bijzonder om hier deel van te zijn en om te zien hoe een constructie als deze toch functioneel kan zijn (hoewel er over de mate van efficientie valt te discussieren). 

Het is nog even aftasten waar ik precies pas binnen deze organisatie, maar dat zal de komende weken wel meer invulling krijgen. De komende dagen ga ik in elk geval samen met Bas al starten met de clienten die ik uiteindelijk onder mijn hoede zal krijgen. Donderdag ga ik, samen met een andere stagiaire, naar een cursus die een van de werknemers geeft. Het heet Maori-Health, geen idee wat ik me daarbij voor moet stellen, maar ik vind het bijzonder leuk dat ik ook in de Maori-cultuur ervaringen op mag doen. 

Liefs, Anneloes