De kop is eraf!

Kia Ora!

De eerste twee weken stage zitten er al weer op. Het waren twee bijzonder interessante eerste weken, waarin ik behoorlijk wat impressies heb opgedaan. 

Laat ik maar met de stage beginnen. In de eerste week werd ik door meerdere mensen op sleeptouw genomen. Gezien het feit dat iedereen bij Tautoko ‘gedragsdeskundige’ is, welke opleiding ze dan ook hebben, heeft iedereen een eigen manier van werken en ook zijn of haar eigen focus. De occupational therapist is bijvoorbeeld veel meer sensorisch gericht, de maatschappelijk werkers kijken veel naar familiestructuren en dergelijke. Door met meerdere mensen mee te lopen kreeg ik een indruk wat voor werknemers Tautoko heeft en hoe ze hun individuele achtergrond en kennis toepassen in de praktijk. Daarnaast heb ik ook de families en kinderen ontmoet waar ik mee mag gaan werken de komende periode. Daar valt heel veel over te vertellen, maar duidelijk is dat het een interessante, bijzondere groep mensen is waar vaak nog veel winst te halen valt. Sommige situaties zijn bijzonder pijnlijk, zoals de familie waarbij vader en moeder familie van elkaar zijn en dus geen gezonde kinderen op de wereld zetten. Helaas hebben deze mensen het idee dat ze uiteindelijk een kind zonder beperkingen zullen krijgen en gaan door met het uitbreiden van hun kroost totdat dit wel het geval is. Daarbij kom je ook al meteen aan bij de ethische discussies die in Nederland veel gangbaarder zijn dan hier. Om hier te betogen dat je zo’n tendens een halt moet toeroepen (maar hoe doe je dat?), is eigenlijk ongepast. Vrijheid van keuze voor iedereen is hier het motto, waar je natuurlijk alle voordelen van kunt benoemen, maar heeft ook zo zijn keerzijde. Echter, voor mij is dit een bijzondere leerschool.

Vorige week vrijdag mocht ik met Bas mee naar een symposium (IHC New Zealand) over de rechten van de verstandelijk beperkte mens. Dit symposium werd gegeven in Te Papa, hét nationale museum van Nieuw Zeeland. In 2008 werden de wetten in NZ aangepast zodat mensen met een verstandelijke beperking dezelfde rechten hebben als mensen zonder verstandelijke beperking. Er wordt echter weinig actie ondernomen om dit ook mogelijk te maken, met het gevolg dat kinderen niet naar school gaan omdat ze daar niet geaccepteerd worden of omdat er geen mogelijkheden zijn om een aangepast schoolprogramma toe te passen. Een speciale school is vaak geen optie, ofwel om morele redenen (waarom verstandelijk beperkte kinderen naar een andere school sturen?), ofwel om praktische redenen (er is geen speciale school in de buurt). Ook dit was een moment en onderwerp wat me deed realiseren dat mijn visie enorm Nederlands is. Sinds 2006 bestaat institutionele zorg hier niet meer. De motivatie erachter is nobel en puur, maar de uitwerking ervan laat zien dat het niet altijd even realistisch is. Overigens werd me tijdens dit symposium behoorlijk duidelijk dat er wel degelijk wat rivaliteit is tussen Nieuw Zeeland en Australie. Een van de gastsprekers kwam uit Australie, wat vrij snel duidelijk werd gemaakt door de overige sprekers. Ook mijn huisgenoten wisten me duidelijk te maken dat de UGG’s (de laarzen) niet uit Australie komen, maar uit Nieuw Zeeland en dat de Australiers het geclaimd hebben. Geen idee wat daarvan waar is, maar dit soort gesprekken brengt wel een bepaald fanatisme in de Nieuw Zeelanders naar boven.

Zo’n symposium wordt op de traditionele manier geopend: een Powhiri. Onderdeel daarvan zijn de Waiata (openingslied) en de Hongi (begroeting). Een Hongi bestaat uit het aanraken van elkaars neuzen waarbij het de bedoeling is dat je elkaars adem deelt. Voor de bijzonder geinteresseerden onder ons, voel je vrij om dit op Youtube op te zoeken. Helaas heb ik de Hongi niet meegemaakt, maar voordat de eerste lezing gegeven werd, stond de Waiata nog een keer op het programma.

Naast de dagelijkse situaties in het werkveld, kom ik ook heel veel daarbuiten tegen wat mij opvalt. Zo is iedereen hier vriendelijk, zelfs de cassieres vragen hoe het met je gaat en kijken je dan zo veelbelovend aan dat je wel moet antwoorden. De eerste keer heb ik enigszins verbaasd maar geantwoord volgens het algemeen heersende protocol (not too bad!) en heb haar ook maar naar haar dag gevraagd, waarna je uitgebreid antwoord krijgt met de consequentie dat je langer aan de kassa staat dan werkelijk nodig. Ondertussen staat een andere winkelmedewerker je boodschappen in te pakken en krijg je met een glimlach je aankopen aangereikt waarna de wens wordt uitgesproken dat de rest van je dag maar net zo prettig mag verlopen. Bijzonder volk, die Kiwi’s.

Heb je het hier trouwens over Kiwi’s, dan heb je het over het volk. Kiwifruit is de kiwi zoals wij ze kennen. Daarnaast heb je nog de kiwivogel, kiwitrain, kiwiferry, etc etc. Waag het niet de Kiwi’s te verwarren met kiwifruit.

Gisteren ben ik naar een improvisatietheatershow geweest. Een van mijn huisgenoten zit in deze theatergroep. Was bijzonder leuk en grappig, hoewel ik ondertussen zo'n beetje onder de tafel wilde kruipen om maar niet gevraagd te worden om iets te gaan doen... Ik ben meer het zit- en kijktype, zonder zelf een bijdrage te hoeven leveren aan het amusementsgehalte. Gelukkig zijn er genoeg mensen die zich daar wel toe geroepen voelen!

Mocht iemand zich nog geroepen voelen om mijn huis op googlemaps op te zoeken (of kaartjes te sturen, mag natuurlijk ook), dit is het adres:
135 Kelburn Parade
Kelburn
Wellington 6012

Liefs, Anneloes