Praise the effort

Hallo allemaal,

Dit zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat jullie via dit medium vanuit Nieuw Zeeland van mij horen. Met 1 weekje sta ik namelijk alweer op Nederlandse bodem! Ik kan niet geloven dat het allemaal zo verschrikkelijk snel gegaan is en dat mijn tijd in NZ er alweer op zit.

Een van de dingen die mijn periode hier gebracht heeft is een nieuwe slogan; praise the effort. Dit wordt onder meer gebruikt in oudercursussen en dergelijke, waarbij uitgelegd wordt dat het belangrijker, en effectiever, is om de inspanning van het kind te prijzen dan het resultaat – praise the effort, not the result. Hoewel dat in de volwassenwereld misschien niet altijd even haalbaar is, kan ik mij hier prima in vinden en dit is inmiddels mijn lijfspreuk.

Voor mijn vertrek werd ik erop gewezen dat ik de film ‘Once were warriors’ echt nog even moest zien. Een film waarbij alle ellende die je je kunt verzinnen in een Nieuw Zeelands jasje wordt gegooid en erg confronterend wordt gepresenteerd. Absoluut een aanrader met de garantie dat tranen zullen vloeien! Nu staat alleen ‘Whale Rider’ nog op mijn to-watch-list.

Bij toeval kwam ik er twee weken geleden achter dat je voor een overstap in Amerika een visum moet hebben. Ik nam dat niet zo serieus, aangezien ik twee (!) uur in LA ben en vervolgens met hetzelfde vliegtuig weer verder ga. Maar nee hoor, na het een en ander nagevraagd te hebben (overigens geen antwoord of een onnozel antwoord gekregen van de Nederlandse bureaucraten), wisten de mensen van Air New Zealand mij te vertellen dat ik inderdaad voor die tijd een visum moest hebben. In mijn beleving gaat dat verder dan paranoïa en is allesbehalve reisvriendelijk. Als ik dit van te voren had geweten was ik waarschijnlijk niet over Amerika gevlogen.

De afgelopen weken stonden in het teken van afronden, wat nog niet helemaal gelukt is. De laatste 4 weken stage zijn oprecht voorbij gevlogen, geen idee waar dat gebleven is. Ik ga morgen voor de laatste keer terug naar het werk om alles op te ruimen en dergelijke. Vorige week heb ik mijn collega’s getrakteerd op echte Oud-Hollandse appeltaart (lang leve The Dutch Shop in Petone) en alhoewel ik wel degelijk het verschil kon proeven, viel het volgens mij wel behoorlijk in de smaak van de Kiwi’s.
Daar werden mijn huisgenoten overigens behoorlijk jaloers van en daarom heb ik de tampoezen hier maar geïntroduceerd die wederom met veel lof ontvangen werden. Moest ook wel, want de algehele impressie die ze hadden van de Nederlandse keuken bestond slechts uit gestampte aardappelen en haring. Ik heb het idee dat ze niet een adequaat beeld hebben van wat er in de lage landen geserveerd wordt en daar heb ik ongetwijfeld een bijdrage in gehad met mijn pasta-liefde.. Er is mij ook meerdere malen serieus de suggestie gedaan om in Italië te gaan wonen, wat overigens ook niet heel verkeerd klinkt.
Maar goed, om de onwetendheid van de Nederlandse keuken enigszins te beperken/verminderen, organiseer ik aankomende woensdag een afscheidsdinertje voor mijn huisgenoten. De nodige voorbereidingen zijn getroffen, het menu is gekozen en de bijpassende (Nieuw Zeelandse) wijnen zijn uitgezocht. Over de Hollandse pot gesproken trouwens, ik heb inmiddels een enorme behoefte aan boerenkool en dat zal waarschijnlijk op tafel staan aankomende zaterdag!

Afgelopen dinsdag vond mijn stage-evaluatie plaats en na afloop kreeg ik mijn cijfer te horen: een 9 wordt er op mijn eindlijst bijgeschreven!! Super gaaf en ben super trots natuurlijk. Nog leuker dat dit cijfer was de waardering die mijn collega’s mij getoond hebben, onder meer in de vorm van een wel heel bijzonder afscheidscadeau waar ik oprecht niet op gerekend had - een echte pounamu-ketting. Het verhaal erachter is veel mooier uit te leggen in het Engels en ik citeer mijn supervisor hier: “Pounamu is traditionally given to people leaving New Zealand to keep them safe, and to help hold their memories of being here so they return.” Ik wist eventjes niet wat ik moest zeggen toen ik deze in ontvangst mocht nemen en heb vervolgens iedereen maar op een Nederlandse manier (3 zoenen) bedankt voor deze prachtige geste en ik heb niet in woorden kunnen uitdrukken hoeveel dit voor mij betekent - is nog steeds lastig. Afgelopen donderdag werd mijn afscheidsfeestje met mijn collega’s gevierd, waarbij we begonnen bij een tapas-bar in het centrum van de stad. Daarna door naar de strawberry-fare, een dessert-restaurant waar ze fantastische toetjes serveren. Vervolgens werd ‘The Library’ met een bezoekje vereerd, een gezellig restaurantje/kroegje die ingericht is als bibliotheek. Als afsluiter gingen we naar de S&M-bar en ja, dat is precies zo fout als dat het klinkt. Overigens serveren ze daar fantastische cocktails.

Kortom; het afscheid nemen is begonnen en dat is lang niet altijd even leuk, maar één ding is zeker; I’ll be back!!

Ka kite,

Anneloes