December, Kerst en Oud&Nieuw

Beste allemaal,

Om maar even goed te beginnen; de allerbeste wensen voor 2013! Hopelijk heeft ieder al z’n tenen, vingers en oren nog. Daarnaast neem ik ook even van de mogelijkheid gebruik om alle mensen die mij een kerstkaartje hebben gestuurd hartelijk te bedanken, super leuk!

Volgens mij was ik twee verhalen geleden rond half december blijven hangen en vanaf daar ga ik weer verder.
De week voor Kerst nam een van mijn collega’s, een Maori-man, mij mee naar de Marae. Een Marae is een ontmoetingshuis bestemd voor de Maori-stammen en elke stam heeft zo’n beetje zijn eigen Marae. De Marae bestaat eigenlijk uit een grote open ruimte en in de Marae wordt de cultuur gevierd, in de vorm van verjaardagen, bruiloften, onderhandelingen, inzegeningen, maar ook het overlijden van mensen. In het geval van een begrafenis wordt de overledene in de kist gelegd en naar de Marae gedragen, waarna de hele familie drie dagen en nachten in dat huis doorbrengt om afscheid te nemen van de overledene. Eerlijk gezegd vond ik het niet heel vervelend dat er op dat moment geen begrafenis-ceremonie aan de gang was, lijkt mij toch enigszins macaber. Maar, eerlijk is eerlijk, de Marae zelf is ontzettend indrukwekkend. De pilaren ervoor en de schilderingen in de Marae zijn heel erg mooi en imposant.
Daarna nam deze collega mij mee naar de lokale fish-and-chips-shop, alwaar we de Nieuw Zeelandse specialiteit gingen proeven; Paua fish. Hoewel de schelpen van deze vis nog wel leuk zijn om naar te kijken, is het niet bepaald een pretje om de gefrituurde zwarte vis voor je te zien liggen en je te beseffen dat je dat naar binnen moet werken (en natuurlijk niet laten merken dat je het eigenlijk niet zo lekker vindt, Maori/Kiwi-beleefdheid!!). Daarnaast ook gefrituurde mosselen geproefd, erg lekker, maar die mosselen hier zijn zo ontzettend groot. De mosselen uit de Oosterschelde zijn op z’n minst de helft kleiner!

De maandag daarvoor mocht ik voor het eerst notuleren tijdens de maandagochtend vergadering. Deze vergaderingen zijn normaliter langdradig en geestdodend, waarbij de punten die op de agenda staan ondergeschikt zijn aan de weekendbelevenissen, de aangebrachte verbeteringen in de tuin, het weer (universeel punt van frustratie, vrees ik) en de familierelaties. Daar staat meestal geen tijdslimiet op, dus soms wordt de vergaderruimte zo’n 2 ½ uur bezet gehouden. Kortom, weinig efficiënt. Anyway, mijn supervisor besloot dat ik die dag maar moest gaan notuleren. En inderdaad, strak en rigide, een half uur later waren we klaar om de vergadering af te sluiten! Helaas besloot de bazin op dat moment dat ze ook nog een mededeling had die vervolgens zoveel discussie opleverde dat we alsnog de “normale” eindtijd wisten te bereiken.. Ik laat de discussie betreffende de doeltreffendheid van mijn collega’s graag aan jullie over!

De vrijdag voor Kerst werd door de nog-werkzame collega’s (het waren er 3!!) afgesloten met een gezamenlijke lunch. Daarna had eenieder het al snel bekeken en ging naar huis, waarbij een van mijn collega’s als afsluitende groet mij meegaf dat de grootste prestatie van het jaar was dat ze mij ervan overtuigd had om rond 2 uur naar huis te gaan.  

Een aantal weken voor Kerst werd ik door Mies (een orthopedagoge uit NL, die in NZ werkt en mij onwijs geholpen heeft bij het vinden van een stage) uitgenodigd om Kerst met haar en haar familie te vieren in Taupo, waar ze een vakantiehuis huurden. Aangezien ik geen auto heb, moest ik mijn vervoer zelf regelen. Ik ben geen grote bus-reis-fan, dus ik probeerde een treinticket te organiseren. Na een aantal kansloze pogingen kwam ik er achter dat er helemaal geen trein naar Taupo gaat. Dus; dan maar met de bus. Toevallig dat m’n huisgenoot ook die kant op moest, en zo zaten we, ongepland, in dezelfde bus. In Taupo kwam Mies mij ophalen, samen met haar jongste dochter. Nog even langs de lokale dairy, waar nog even snel de nodige boodschappen ingeslagen worden. Bizar, de winkels zijn hier alleen op Kerstdag gesloten en mensen raken volledig in paniek, omdat de winkels een dag gesloten zijn. Over koopdrang gesproken…

 De hele familie van Mies was aanwezig in Taupo, inclusief de 10 kleinkinderen in de leeftijd van 6 maanden tot 10 jaar. Een gezellige, drukke samenstelling en bovendien was het voor mij heel verfrissend om voor de verandering eens normaal ontwikkelende kinderen te zien!

Kerstavond werd gevierd middels Secret Santa, waarbij Mies ook voor mij cadeautjes had gekocht! Super super lief, en totaal onverwacht. Op Kerstochtend waren de kindjes al rond half 6 wakker en wisten natuurlijk precies dat er iets voor hun onder de, kunstmatige, kerstboom lag! Vol enthousiasme werden de cadeau’s van pakpapier ontdaan, terwijl alle mama’s ijverig bijhielden welk cadeautje van wie afkomstig was. De rest van de Kerstdag hebben we voornamelijk op het strand aan het meer doorgebracht; met zo’n 28 graden Celcius prima te doen!! ’s Avonds werden we voorzien van een heerlijk Kerstdiner, waar ieder zo zijn of haar energie ingestoken had. De volgende dag nam Mies me mee naar een natuurpark bij Taupo in de buurt voordat ze mij afzette bij het busstation. Kortom; een bijzondere Kerst met fantastische mensen, maar eerlijk is eerlijk, Kerstmis in de zomer is toch wel even wennen. 2e Kerstdag bestaat hier niet, alleen Boxingday, dat gevierd wordt met een gigantische uitverkoop. Maar ja, dat moet ook wel als de winkels een héle dag gesloten zijn.

Terug in Wellington. M’n nichtje Elsbeth en haar vriendje Coen waren op dat moment in Wellington en we hebben donderdagavond gezellig zitten borrelen en tapas gegeten. Bijzonder om familie te ontmoeten aan de andere kant van de wereld, super leuk!

Mijn huisgenootje en ik hadden een auto gehuurd voor Oudjaarsdag en Nieuwjaarsdag, zodat we toch nog wat leuke dingen konden doen. Op 31 december zijn we naar Wanganui geweest, een schattig klein stadje zo’n 200 km ten noorden van Wellington. Oud en nieuw zelf hebben we in Wellington gevierd, in het centrum, waar vrienden van mijn huisgenootje een hotelkamer met zicht op de haven hadden geboekt, zodat we een eersterangs positie hadden om het vuurwerk te bewonderen. Hier in Nieuw Zeeland loopt de lokale bevolking niet zelf te klooien met vuurwerk, maar wordt dat overgelaten aan de lokale city council, met het gevolg dat er groots vuurwerk te zien is vanuit Wellington stad. Overladen met mensen in een superluxe hotelkamer werd de nodige gezelligheid voorzien van de nodige hoeveelheid wijn. Helaas was op het moment suprême van weinig geknal sprake, want, hoe kan het ook anders, er stond teveel wind en dus werd het vuurwerk afgelast vanwege veiligheidsredenen. Dus, relatief stil en verduisterd werd het nieuwe jaar 12 uur dan in Nederland ingeluidt. Was er overigens niet minder gezellig om.

Op 1 januari hadden we dus nog steeds die auto. We zijn die dag naar Castlepoint geweest, behoorlijke tour van 3 ½ uur door niemandsland, maar het uitzicht is het waard!

Teruggekomen moest ik m’n spullen gaan pakken voor m’n korte trip op het Zuidereiland. 2 januari vertrok ik vroeg in de ochtend met de ferry naar Picton. Helaas was het weer op dat moment niet heel zonnig, dus heb de overtocht binnen doorgebracht. Achteraf bleek dat het op dat moment stormde op het Zuidereiland. In Picton ging ik met de trein naar Kaikoura. Treinreizen in NZ is echt een belevenis, tenminste, de reizen die langer duren dan een uurtje. Je moet je inchecken, krijgt een bordingpass, krijgt een stoel toebedeeld, wordt ontvangen door stewards, wordt tijdens de reis begeleid met tv-schermpjes die de komende en verlopen reis markeren, krijgt oordopjes die je in kunt pluggen in een audioset die de reis van het nodige commentaar voorziet, er is een speciale bar-coupé aanwezig en, on-top-off-it-all, een uitzichtscoupé! Nou gaan die treinen ook niet zo veel harder dan 80 km p/u, dus buiten staan is prima te doen. Ik heb me laten vertellen dat deze treinen een begrenzing van 100 km p/u hebben. En dit zijn dan de snelste treinen in NZ! Ik vraag me af hoe die Kiwi’s reageren als ze in Europa in de Thalys stappen. Maar goed, verschil moet er wezen.

In Kaikoura zocht ik mijn backpackershostel op, de Fishtank Lodge. De lounge was grappig gedecoreerd met een wandschildering all-over met visjes, dolfijnen, schildpadden e.d., zodat het leek alsof je je werkelijk in een aquarium bevond.

Op donderdag stond een whalewatching tour gepland, maar deze werd helaas afgezegd door het slechte weer. Heb ik overigens weinig van gemerkt, want ik heb vervolgens de hele dag op een terrasje in de zon gezeten met het boek dat ik sinds mijn aankomst in Nieuw Zeeland nog steeds niet uit heb, tot grote hilariteit van mijn huisgenoten (maar ik ben al wel over de helft!).

Anyway, daarna ging ik door naar Christchurch. Onderweg werd ik gebeld door de mevrouw van Kiwirail (de mensen achter deze bijzondere treinen), dat vanwege de storm mijn treinreis van Christchurch naar Greymouth, die de volgende dag op het programma stond, niet doorging. Een stuk van de rails was overstroomd, het waterpeil was die dag met een kleine 3 meter gestegen en heeft de rails vernield. Maar, er zouden wel bussen klaar staan. Dat was wel even balen, aangezien de treinreis van Christchurch naar Greymouth een van de meest bijzondere treinreizen is.
In Christchurch overnachtte ik in een wel heel bijzonder backpackershostel; een voormalige gevangenis. De kamers zijn nog steeds zo ingericht, wat aan de ene kant heel erg grappig is, maar aan de andere kant toch ook wel enigszins verontrustend. Helaas bevond dit hostel zich te ver van het centrum om nog wat van de stad zelf te zien. De volgende dag dus op tijd vertrokken voor de busreis naar de andere kant van het Zuidereiland. Het is bizar om het landschap zo snel te zien veranderen. Achteraf moet de busreis zo’n beetje even indrukwekkend zijn als de trein. We zijn letterlijk door een van de filmlocaties van The Chronicles of Narnia gereden. Grappig om dat ook te herkennen.

Vanuit Kaikoura ging ik door naar Nelson, waar Ray en Gwen die ik ontmoet had in het vliegtuig in september (zie reisverhaal 2) mij op kwamen pikken. Super leuke mensen, ontzettend aardig en heel bijzonder om hen ontmoet te hebben. Ik werd bij hun thuis van een maaltijd voorzien, een goed glas wijn (uiteraard) en een slaapplek. Ze runnen een soort van Bed & Breakfast in Kaiteriteri, mocht iemand dus nog een keer het zuidereiland bezoeken en op zoek zijn naar een locatie dicht bij het Abel Tasman National Park; absoluut aan te raden!!

Op zaterdag werd ik door Ray weer in Nelson afgezet bij het busstation. Vanuit daar weer verder naar Picton en ben met de ferry weer terug gegaan naar het Noordereiland. Die dag hadden we echt fantastisch weer en ik heb de hele reis buiten op het zonnedek kunnen zitten. Heerlijk. Die overtocht is zo bijzonder mooi, vol genieten dus!

Inmiddels is stage weer begonnen, nog drie weken te gaan! Daarna heb ik nog een weekje om alles voor vertrek te organiseren en sta ik op 9 februari hopelijk weer met beide voetjes op Nederlandse bodem. In de tussentijd valt er in elk geval nog een hoop te doen en ben ik druk bezig om alles voor elkaar te krijgen. Mijn collega’s daarentegen staan nog in de vakantiestand en nemen de 8-urige werkdag met een flinke korrel zout. De meesten komen rond een uur of 10 aan en zijn rond 3’en weer vertrokken. Nou moet ik daar wel aan toevoegen dat alle kinderen nog schoolvakantie hebben en er ook weinig mensen thuis zijn, maar toch! Die sleutel die ik in oktober gekregen heb, komt in elk geval goed van pas.

De komende weken staan in het teken van het afronden van mijn stage, het afronden van het cliënt-contact, misschien nog een bijeenkomst met de mensen van de ouder-cursus, en verder ben ik vastbesloten om nog een flink aantal van die fantastische wijnen hier te verorberen.

Noho ora mai,

Anneloes