Een impressie

Hallo allemaal,

Deze zondagavond dacht ik maar weer eens te gebruiken om jullie een uitgebreide update te sturen. De laatste was bijna een maand geleden zag ik net… Het werd weer eens tijd!

De afgelopen weken waren ontzettend hectisch, maar op een goede manier. Stage lopen kost veel energie, maar ik leer ontzettend veel en ik heb me in elk geval nog niet verveeld. Ik merk wel dat 40 uur per week draaien veel is. Ik plan over het algemeen al mijn verslagen en dergelijke in de avond, maar eerlijk gezegd komt daar weinig van terecht.

Om eventjes grof te schetsen hoe een week er voor mij uit ziet, het volgende:
Maandag beginnen we met een teamvergadering om half 10, waarbij de eindtijd onbekend is. Dat kan dus ‘slechts’ een uur zijn, maar heeft eerder de omvang van 90 minuten of zelfs meer. Daarbij wordt iedereen gevraagd hoe zijn of haar weekend is geweest en wat er allemaal bekeken, getuinierd, rondgereisd, verzorgd en gekookt is (en dit is vaak het grootste gedeelte van de vergadering). Daarna is het toch al bijna lunch-tijd, dus gebeurt er verder weinig op de maandagochtend. ’s Middags gaat ieder zijn eigen weg en dat gebeurt eigenlijk de rest van de week evenzo. Ik begin meestal ’s ochtends gewoon op kantoor en heb de meeste afspraken met cliënten in de middag gepland, gezien het feit dat je vaak om schooluren heen moet plannen. Op vrijdagochtend doe ik samen met een van mijn supervisors de signpost cursus. Vrijdagmiddag is de meest vreemde middag van allemaal. Twee weken geleden was iedereen (er werken slechts 4 mensen op de vrijdag, inclusief ikzelf) om half 4 ’s middags vertrokken en kwam de baas me vragen hoe lang ik wel niet dacht te zullen blijven. Niet lang daarna heb ik mijn eigen sleutel in ontvangst mogen nemen.

Ik ben nu betrokken bij signpost, een cursus voor ouders met kinderen die moeilijk gedrag vertonen. Dit is een wekelijkse cursus waarbij aan de hand van een werk- en theorieboek een aantal opdrachten doorlopen moeten worden en waarbij het doel is om ouders meer vaardigheden aan te leren, maar ook om ze competenter te doen voelen. Daarnaast word ik ook betrokken bij het invoeren van bepaalde vragenlijsten die stress in de familie inventariseren en mag ik waarschijnlijk binnenkort een psychometrische intelligentietest afnemen. De cliënte waar het hier om gaat is ontzettend enthousiast en vraagt me continu wanneer ik nou die “quiz” met haar ga doen.

Ondertussen heb ik een ‘vast’ cliëntenbestand van 6 families en hoewel de onderliggende diagnoses vaak enigszins overeenkomen, uit zich dat in een enorme diversiteit aan problemen.  Het zijn allemaal verschillende verhalen en ontzettend interessant. En omdat ik zelf geen auto heb, rijden mijn supervisors mij rond in de omgeving van Porirua en dat is niet bepaald een straf..

In Petone hebben ze de ‘Dutch Shop’ waar ze onder andere (pinda)kaas, kroketten, haring, stroopwafels en drop verkopen. Tijdelijk in de voorraad hebben ze ook pepernoten, speculaas en marsepein. Ik heb het geluk dat er een aantal cliënten in die buurt wonen en ik word daar nog wel eens bij het station afgezet, dus die pepernoten hoef ik in elk geval niet te missen dit jaar. Mijn huisgenoten heb ik daar inmiddels ook al mee geconfronteerd en ik denk dat we er een aantal Holland-fans bij hebben (tenminste, zolang het geen hockey-wedstrijd is…). Een van mijn huisgenoten liet ik eerst de verpakking zien waarna hij me erg wantrouwend aankeek. Hij vroeg me wat het was, ik liet de verpakking zien en zei dat hij maar gewoon moest proeven. “These aren’t nuts!”. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat de naam niet overeenkomt met de inhoud, maar dat was een brug te ver.

Op 11 oktober mocht ik met Claire, een studente ergotherapie, naar Staglands. Dat is een uitgebreide kinderboerderij met zowel eendjes en geiten, maar ze hebben daar ook wat specifiekere Nieuw-Zeelandse fauna (geen Kiwi-vogels helaas). We zouden twee jongens met autisme meenemen, de moeder van deze twee jongens had gratis kaartjes, maar was zelf niet in staat om de jongens mee uit te nemen. Op weg naar het huis van deze familie werden we door het enigszins verouderde navigatiesysteem dwars door de bergen heen geleid. Terwijl Claire het navigatiesysteem grondig zat te vervloeken, bekeek ik alle mooie vergezichten..
Claire en ik waren die dag oppas, helemaal niet erg om die dag buiten te spenderen. We hadden het geluk dat het erg mooi weer was en we hebben ons goed vermaakt. Daarnaast was het ook goed om te zien waar ouders mee geconfronteerd worden. Aansluitend namen wij de jongens mee naar een speeltuin in de buurt, waar ze zich volledig uitleefden op al het speelmateriaal. In de afgelopen weken zag ik dus uitsluitend kinderen met autisme, een intellectuele beperking, Down-syndroom of andere ontwikkelingsachterstanden. In die speeltuin viel me pas echt op wat zo’n achterstand inhoudt. Op zo’n moment kun je kinderen met achterstanden direct vergelijken met kinderen die een reguliere ontwikkeling doormaken. Een van mijn collega’s zei eerder dat ze om de zoveel tijd kinderen zonder ontwikkelingsachterstand moet zien om haar beeld zo zuiver mogelijk te houden. Ik begin dat goed te begrijpen. Het is typisch om op te merken hoe snel je beeld van wat ‘normaal’ is verandert. 

Ik werd meegevraagd om met Claire en een vriendin van haar naar Hastings en Napier te gaan. Omdat zij hier zelf ook niet vandaan komt, was ze erg enthousiast om de toeristische dingen te gaan doen. Vorig weekend zijn we daar dus geweest. Napier is een art-deco stadje, een van de leukste steden van Nieuw Zeeland (volgens meerdere collega’s bij Tautoko). Na de toerist uitgehangen te hebben op weg naar Napier (honingmuseum, chocoladefabriek, uitzichtpunt Te Mata Peak) en Napier zelf met een bezoekje te vereren, zochten we het motel op. ’s Avonds zijn we naar een aantal pubs geweest op de pier en de volgende ochtend vertrokken we weer op tijd.

Inmiddels zijn er al een aantal vastigheden in mijn doordeweekse routine. Dat begint zo’n beetje op het station. De jongen van de koffiebar vraagt inmiddels of ik de ‘usual’ bestelling wil. De conducteur, een robuuste vent met een blonde paardenstaart die tot aan zijn billen reikt, kijk niet eens meer naar mijn maandkaart en de conductrice die op de terugweg de kaartjes controleert begroet me standaard met een vriendelijk hallo. Hoewel de conducteurs en conductrices blijkbaar elke dag hetzelfde schema hebben, geldt dat niet voor het perron waar mijn trein vertrekt. Die verschilt zo’n beetje van dag tot dag. Ik heb een poging gedaan om daar enig causaal verband in te vinden, maar tevergeefs, logica zit er niet in (althans, ik kan het niet vinden). Maar meestal staat de conducteur (met de paardenstaart) al op het perron en wijst me de juiste trein aan wanneer ik aan kom lopen.

Koffie is in Wellington (en volgens mij in Nieuw Zeeland in het algemeen) een primaire levensbehoefte. Op het moment dat ik hier aan kwam werd me meerdere malen heel trots verteld dat Wellington de meeste koffietentjes heeft per inwoner. En eerlijk is eerlijk, de koffie is hier erg goed, maar wel bijzonder sterk. Koffiemelk is wederom weer iets heel Nederlands, maar daarvoor in de plaats gebruiken ze hier gewone volle melk. Is in mijn smaakbeleving niet te drinken, maar goed… koffiesiroopjes van de DE hebben ze hier niet, dus ik drink mijn koffie inmiddels zwart.

De bevolking van Wellington is grofweg onder te verdelen in 3 soorten mensen met betrekking tot vervoer. Hierbij wil ik graag de voetnoot maken dat onderstaande niet op wetenschappelijk onderzoek berust.

-          Het burgerlijke type;
-          Het sportieve type; en
-          De waaghals.

Onder het burgerlijke type versta ik de werknemers die met de auto, het openbaar vervoer of lopend hun werkplek tegemoet treden. Het ziet er soms enigszins frapant uit, wanneer je gepasseerd wordt door een zakenman in driedelig zwart pak met witte gymschoenen. Het sportieve type zoekt zijn of haar beweging in de route op weg naar hun dienstverband en dit gebeurt snelwandelend of hardlopend. Daarnaast heb je de waaghals, het derde type. Deze personen zijn schaars. Ze bezitten een mountainbike waarmee ze het parcours naar hun werk heelhuids trachten te voltooien. Ze zijn meestal uitgerust met helm, fluoriscerend vest en broekspijpelastieken. Fietsers hebben hier 1) geen voorrang en er wordt dus geen rekening mee gehouden, en 2) er zijn geen fietspaden, niet binnen de bebouwde kom en niet daarbuiten. Het komt dan ook met enige regelmaat voor dat je op de snelweg zo’n waaghals tegen komt die op de vluchtstrook rijdt. De term “waaghals” is dus misschien nog wel een understatement.

Het idee dat ik had om een fiets te kopen en fietsend naar het station te gaan (en weer terug) was met de ervaring van nu, een illusie. Naar het station zal overigens nog wel gaan, maar om de 700 meter opwaarts te moeten trappen… Ik denk niet dat ik fietsend sneller af zou zijn dan lopend. Dus, ik loop naar het station en na 7 weken zou je toch wel verwachten dat ik daar enigszins aan gewend zou zijn en de lokale bevolking bij kan houden. Niet dus. Ik word ’s ochtends op weg naar het station nog met enige regelmaat ingehaald door mannen en vrouwen in pak (met gymschoenen), zelfs oudere mensen lijken een of ander intern motortje te hebben. Nóg een illusie armer dus…

Wanneer ik hier vertel dat ze in Nederland een systeem hebben bedacht waarbij fietsers voorrang krijgen bij verkeerslichten wanneer het regent, kijken ze me in eerste instantie stomverbaasd aan en lachen vervolgens hun billen uit hun broek. Een van mijn huisgenoten is ooit in Amsterdam geweest en wat hem daarvan nog het meeste bijstaat, is de situatie waar een meisje achterop de fiets zit bij haar vriendje, bij een bruggetje aangekomen springt ze van de fiets, geeft hem een duwtje en springt weer achterop.  Toen mijn huisgenoot mij dat vertelde, heeft hij de hele avond daar dubbel om gelegen. Overigens heb ik het fiets-gedrag van Nederlanders nog nooit zo hilarisch gevonden als nu.

Liefs, Anneloes